18. Mężowo...

Dziś troszkę o mężu i dosłownie troszkę. Chciałam napisać jak zareagował na wieść o drugiej ciąży martwej. Bo jakby nie było to mężczyzna też to przeżywa na swój sposób. Mój mąż jest bardzo silny i  w ogóle nie daje po sobie poznać, że on też jest zmartwiony. Zaciska zęby i tylko mnie pociesza. Teraz może już nie trzeba bo sama dobrze się trzymam, ale początkowo. Nie uronił żadnej łzy w mojej obecności, choć ja bym nawet chciała. Bo chciałabym go również pocieszyć, ale się nie daje. Choć kilka razy po minie i milczeniu widziałam, ze jego też to dotknęło, też cierpi. Ale nie okazuje tego w ten sam sposób co ja. Wiadomo każdy jest inny i inaczej wszystko przechodzi. A dziś znowu się nie zobaczymy, a ja pomimo, ze widziałam go rano zaczynam tęsknić gdy tylko zniknie mi z oczu. I jakoś nie umiem przyzwyczaić się do myśli, że niedługo nadejdzie pora powrotu do pracy. Kto wie czy czasem już w tym tygodniu nie pójdę. Ale trzeba się trzymać...
Za każdym razem gdy wchodzę na bloga patrzę na suwaczek. I co widzę? Że dni jak na razie po mału ubywają. Ale wiem, ze gdy wejdę tu za jakiś czas będę mogła cieszyć, się że zostało tak nie wiele. A lada moment będę się pakowała na wyjazd. Tak sobie nawet pomyślałam, ze jest to czas aby wykorzystać go i może po badaniach wybrać się do kina?
A ja nawet ostatnio pomyślałam sobie, że być może Bóg daje mi znaki, ze jeszcze nie czas na dziecko. Może mamy jeszcze poczekać. Może jest to czas aby dalej się kształcić i zdobyć lepszą pracę a potem będziemy mogli się cieszyć z bycia rodzicami?